A work of art

meisje met tattoo

Ik ben toch geen crimineel!

|Mier|De ene vindt het gruwelijk en weer een ander ziet zijn/haar lichaam als een blank canvas, tattoo’s. Moeten we niet lekker allemaal zelf weten wat wij met ons lichaam doen? Iedereen wordt zonder enige ‘verfraaiing’ geboren, we worden opgevoed door mensen die je ouders of verzorgers zijn. Niks mis mee, totdat je oud en wijs genoeg bent om zelf beslissingen te nemen.

Iedereen is anders

Om je heen zie je mensen uit alle hoeken van de samenleving. En iedereen wil zich op de één of andere manier onderscheiden. De ene loopt rond in korte rokjes en weer een ander is een geitenwollensok. Weer een ander met grote ringen in hun oren, hele grote ringen in hun oren. Piercings, tattoo’s en allemaal andere soorten van versiering in, aan of op hun lichaam.

Een paar weken geleden, was ik met de kids in een indoor speelparadijs. Daar zat een moeder van mijn leeftijd. Ze zat helemaal onder de tattoo’s, ze zaten nog nèt niet in haar gezicht. Op de één of andere manier trok ze, of misschien waren het haar tattoo’s mijn aandacht. Niet veel later zou blijken dat zij, van zo ongeveer iedereen om haar heen, de aandacht trok.

Een bekende

Ergens kwam zij mij niet onbekend voor, maar ik kon haar niet goed plaatsen. Ik liep langs de tafel waar ze een tijdschrift zat te lezen. Het kwartje viel toen zij mijn naam noemde ‘Hé Almira, lang niet gezien!’ Het bleek Cato te zijn! Een oude schoolvriendin die ik in eerst instantie echt niet herkende. Ik pakte de stoel naast haar en we begonnen te kletsen.

Terwijl wij aan het praten waren liepen  er natuurlijk mensen voorbij. Wat mij opviel was dat sommige mensen echt heel onbeschoft staren. De ene na de ander keek met grote ogen naar haar.

Een tijdje later kwam er andere een moeder aan, wat ze aan Cato vroeg, vond ik echt schokkend.

‘Sorry hoor, maar kun je ook je jas aantrekken? Straks wordt mijn kind bang van je’.

Eerst dacht ik dat de mevrouw een grapje maakte. Moest Cato van haar echt haar jas aantrekken?
Heel stoïcijns antwoordde Cato “zo te zien is uw kind niet gewend om veel te bewegen. Misschien moet u maar weer naar huis zodat hij weer kan gaan gamen”.  Waarop de moeder antwoordde ‘Zat je hier in Leeuwarden vast of in een andere gevangenis?’
Vol verbazing keek ik naar ze. Straks gaan ze nog op de vuist! Cato draaide zich om en pakte vervolgens haar jas. Om deze over de stoel tegenover haar te hangen, wat een strakke actie was dit. Stiekem genoot ik wel van dit schouwspel. De moeder droop af, maar werd zo rood, dat ik zat te wachten op een ontploffing.

Er is altijd wel iemand die een mening over mij heeft

Het gesprek ging al snel over de tattoo’s van Cato. Is iedereen met een tattoo, groot of klein een crimineel? Is deze per definitie een aso? Omdat hij of zij zijn lichaam gebruikt om een verhaal te vertellen?

Toen ik vroeg of haar tattoo’s ook een betekenis hadden kwamen er een paar bijzondere verhalen voorbij, de ene heel heftig en de ander weer mooi en lief. Natuurlijk zaten er plaatjes bij die gewoon ‘leuk’ waren, maar achter de meeste zat een heel verhaal. De baby op haar arm was haar dochter, het kindje dat ze een aantal jaren geleden naar het graf moest brengen. Ook haar ouders stonden op haar lijf, bijna iedereen die ze lief had stond er op.

Vrienden

Toen ik dit verhaal in mijn vriendenkring op tafel gooide, werd het mij al snel duidelijk.
Iedereen met een tattoo is een crimineel, het maakt niet uit hoe groot of klein deze is.

Het is dat òf je bent een badass, die van metal en rock houdt.

De meeste dames maakte zich trouwens druk over de trouwjurk, want straks zie je de tattoo! De wildste uitspraken en opmerkingen, vlogen over de tafel. Jeetje.

Persoonlijk vind ik het wat kortzichtig, laat iedereen toch in zijn waarde. Waarom zit er zo’n stigma op mensen met een tattoo?  Ik vindt ook niet ieder plaatje even mooi, maar er zijn mensen die echt wel een mooi kunstwerk op hun lichaam hebben.
En natuurlijk moet je goed opletten waar je wat zet. Geen ‘my little pony’ laat zetten, die over 30 jaar een trekpaard is geworden. Omdat het vel op die plaats wat ruimer is geworden…

Zoals Cato later tegen mij zei:

“Als wij later allemaal seniel in een rusthuis zitten, we van voren niet meer weten dat wij van achter leven. Kan ik me mijn leven nog herinneren. Ieder plaatje vertelt een verhaal, mijn verhaal!”

1723070358284215130816

Misschien vind je dit ook leuk?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *